مثل باد

آقای خاتمی سلام!   شما من رو نمی شناسید. ولی من خوب شمارو می شناسم. از همون روزایی که داشتم سرود ملی ایران رو یاد می گرفتم، شما رو هم شناختم. 8 سالم بود که همراه پدر و برادرم، عکسای شمارو روی در و دیوارای شهرمون می چسبوندیم. شهری که بیشتر آدماش عکس شمارو دوست نداشتن. ولی ما شمارو دوست داشتیم. هربار که پدرم از شما حرف می زد و چشماش برق می زد، علاقه م به شما بیشتر می شد و سیریش بیشتری روی دیوارا می ریختم که عکستون محکم تر بچسبه به دیوار.گذشت و گذشت و گذشت ... کشورم با وجود شما روح تازه ای گرفت. از "انسان" و "حقوق انسانی" گفتید. از "آزادی". و چقدر لازم بودید برای ما. چقدر اکسیژن تازه وارد شش های ایران کردید. چقدر تحمل کردید ناملایمات رو. از یک طرف آستین استکبار خطاب می شدید و از طرف دیگر ترسو و محافظه کار. اما با سعه ی صدر، راهتون رو رفتید.وقتی دانشجویی به شما گفت که دروغگویید و به شعاراتون عمل نکردید، سه بار خودتون رو به نشنیدن زدید تا بلندتر سرتون داد بزنه. که بعد بگید: من برای شما همین کار را کردم که بتوانید سر رئیس جمهورتان داد بزنید.آسد محمد خان نازنین! شما از آن مردهای ماندگار تاریخید و نمی شود شمارو دوست نداشت؛ حتا اگر در انتخابات مجلس شرکت کنید.عمرتون بلند و زادروزتون مبارک!