مثل باد

اگر خدا بودم صبح ها، ستاره ها را در گهواره می خاباندم و تا شب آرام تکانشان می دادم تا خابشان ببرد عصرها خورشید را به آب تنی دریا می فرستادم تا کمی دلش خنک شود شب ها درختان و تیرهای چراغ برق را آرام روی زمین می خاباندم و رویشان پتو می انداختم تا با لالایی نسیم به خاب بروند لانه ی گنجشک ها را در قلب آدم ها می ساختم تا کمی مهربان تر شوند اگر خدا بودم فقط دروغگویان را مجازات می کردم ... دخترانی که سارافن گلدار می پوشیدند و پسرانی که آرام و غمگین بودند پیامبرانم می شدند اما حالا تنها یک شاعرم و این دردناک ترین ضربه برای پایان یک شعر ست     یک. آه که چقدر دوست دارم تا به یاد آری / آن روزهای خوش را که با هم دوست بودیم / زندگی آن روزها روشن تر بود / و خورشید گرم تر از امروز / برگ های خشک جارو شد / خاطرات و افسوس ها نیز / و باد شمال آن ها را با خود برد / به شب سرد فراموشی / می بینی فراموشش نکرده ام / آوازی را که به ما می ماند / با هم زیستیم / تویی که مرا دوست داشتی / و منی که تو را دوست می داشتم / اما زندگی، کسانی را که عشق می ورزند / جداشان می کند از هم / گرچه بسیار آرام و / بی هیچ خش خشی / و دریا از ساحل برمی دارد / ردپای عاشقانی که با راه خیش رفتند (ژاک پره ور) دو. مامک خادم - بارون بارون ه