دوستان خود می دانست
از نور خورشید، دلگرم می شد هر روز
بی خبر از خود
تمام روز و شب را
آیینه وار عاشقی می کرد
کم کم اما فهمید
هیچ کس او را نمی بیند
آرام آرام مرد
دلش
زیر خاک رفت
از چاله ی آب مهربان
تنها
سنگ های دلش ماند
یک. با دردهای خود بساز. همان طور که آن ها با تو سازگار می شوند. (حکمت 27 نهج البلاغه)