مثل باد

به روزهایی فکر می کند

که از ایستادن خسته شده بود

من به روزهایی که از رابطه

هر دو نشستیم

به مرور روزهایی که سبز بودیم

و چیزی درونمان جریان داشت

صندلی

به خالیِ بین دست ها و پاهایش نگاه می کند

من به سینه ام

او می خواهد به جنگل برگردد

من به مادرم

یک. دلتنگی های آدمی را / باد ترانه ای می خواند / رویاهایش را / آسمان پرستاره نادیده می گیرد / و هر دانه ی برفی / به اشکی نریخته می ماند / سکوت / سرشار از سخنان ناگفته است / از حرکات ناکرده / اعتراف به عشق های نهان / و شگفتی های بر زبان نیامده / در این سکوت / حقیقت ما نهفته است / حقیقت تو / و من (مارگوت بیکل)

دو. پیمان یزدانیان - انتها