مثل باد

ترجیح دادم برم توی خیابونا قدم بزنم. محمد بهم زنگ زد که "مبارک باشه دکتر" گفتم چه رشته ای؟ گفت "دامپزشکی فردوسی" دیگه نفهمیدم چی گفت. قطع کردم. یادمه توی یه کوچه ی تاریک بودم. گریه کردم. دامپزشکیو دوس نداشتم. دامپزشکیو دوس ندارم ...    پنجم ابتدایی فهمیدم باید دکتر بشم. ولی دوس داشتم معلم بشم. اون موقع ها که کتاب تست کم بود، من ۵ تا کتاب تست داشتم. به لطف حمایتای همه جانبه ی پدر، نمونه دولتی قبول شدم! درس خون بودم. از همون روزا به شنیدن کلمه ی "دکتر" عادت کردم. بابام منو دکتر می خواست و توی این راه تلاشایی کرد که اگه توی زندگی خودش انجام داده بود، الان آدم دیگه ای بود! گذشت ...! سوم راهنمایی بابام نذاشت تیزهوشان امتحان بدم. چون مدرسه ی تیزهوشان شهرم رشته ی تجربی نداشت! و من دکتر نمی شدم. دبیرستانم نمونه دولتی قبول شدم. از کلمه ی "دکتر" بدم میومد. از دکتر رفتن. از دکترها و حتا عموی دکترم که عامل اصلی این وضعیت بود.    ادبیاتو دوس داشتم. شعرو دوس داشتم. و سهرابو. روحیه م به زیست و فیزیک و ریاضی نمی خورد. تعریفا و مسئله ها و نموداراشون روحمو زخمی می کردن. ولی باید طبق برنامه ی از پیش تعیین شده، زندگیم ادامه پیدا می کرد. و کرد ...! درسم افت کرد. درسامو دوس نداشتم. شب امتحانی شدم. بی خیال شدم. "همینه که هست" شدم. بد نبودم. بد شدم. به جای درس، شعر می خوندم. شبای امتحان می رفتم اتاق بالا و سهراب می خوندم. درس نمی خوندم.    مشهد دور بود. دور بودنو دوس داشتم. رفتنو دوس داشتم. ناشناخته هارو دوس داشتم. تجربه رو دوس داشتم. طبیعی بود که اولش سخت باشه. ولی سخت موند. یه سال و نیم گذشت ولی مشهد برام غریبه س هنوز! نمیشه دوسش داشت. نمیشه عادت کرد. هنوزم موقع راه رفتن توی خیابوناش، همون حس غریبگی روز اول بهم دست میده! اکسیژنای مشهد سنگینن. توی گلو می مونن. جمع میشن. بغض میشن. حالا تو هی به روی خودت نیار. بدتر میشن. باید بری حرم ...!    مجبوری. تو باید با آدمایی سر یه کلاس بشینی که شب خواب ۲ و ۳ فسفوگلیسرات می بینن. تورو که می بینن یاد آناتومی می افتن. اسب فرضت می کنن و تفاوتای گونه ای استخوناتو با گاو، توی ذهنشون مرور می کنن! مجبوری چند سال با آدمایی باشی که تورو نمی فهمن. مجبوری زندگی کنی. جبری که یا خدا یا بابات یا ...!    ترجیح میدم برم توی خیابونا قدم بزنم!   تولدش شده نوشت: یکشنبه تولد گیتا می باشد. مبارکت باشه یه عالمه خیلی :)