مثل باد

شب است. و این چیز کمی نیست. انگار صدایی پی گوش من می گردد. و چه خوش خیال. من همه چشم شده ام. اگر هم صدایی را بخواهم، می بینمش. شنیدنی که از دیدن می آید، هزاران بار لذیذتر از شنیدن با گوش است. چشم ها، صدا را عریان می کنند و پیرایه هایش را می زدایند. ساده اش می کنند. خالص که شد تحویلت می دهند. بعد تو می مانی و حقیقتی که بالایت می برد. باید قدر چشم ها را دانست. عجیب تحول آفرینند. آن قدر که نمی دانی.    روز، دنیا حرف می زند و شب، نوبت انسان هاست. یکی می گوید. یکی می بوید. یکی می بوسد. یکی ... یکی برای تو می نویسد. یکی نگاه می کند و در هر نگاهش برای تو می نویسد. یکی بغض کرده اما برای تو می نویسد. یکی با اشک هایش برای تو می نویسد. یکی با نفس هایش برای تو می نویسد. یکی می نویسد و برای تو می نویسد.   یک. پرواز هم / دیگر رویای آن پرنده نبود / دانه دانه پرهایش را چید / تا بر این بالش / خواب دیگری ببیند (گروس عبدالملکیان - سطرها در تاریکی جا عوض می کنند) دو. آزادی فساد نمی آورد. فساد و صلاحی را که پنهان است، آشکار می کند. آزادی، آشکار کننده ست و نه به وجودآورنده. وقتی اختناق باشد، مفاسد به صورت پنهانی انجام می شوند. آزادی، زنجیر را از یک دسته موجودات نهان باز می کند. سکولاریسم قوت دین را نمی گیرد. فقط اگر دین ضعفی داشته باشد، آشکارش می کند. (دکتر سروش) سه. در این قسمت، شمارو با استاد علیزاده تنها می ذارم. چاهار. هر روز زندگی مان تاکنون به ما آموخته است که حتی آن زمان که لذات و خرسندی ها حاصل می شوند، در خود فریب آمیزاند، به وعده های خود عمل نمی کنند و جان را خشنود نمی سازند، و عاقبت این که تصرف آنها با طعم آزارها و ناخشنودی هایی که همراهشان می آیند و یا از آنها نشأت می گیرند تلخ می شود. در مقابل، رنج ها و غم ها بسیار واقعی از کار در می آیند و اغلب هم از حد انتظار فراتر می روند. بنابراین به یقین در زندگی همه چیز چنان رقم خورده تا ما را از آن خطای فطری بیرون بیاورد، و متقاعدمان کند که غایت وجودمان خوشحال بودن نیست. (آرتور شوپنهاور) پنج. منو بی واژه صدا کن.