مثل باد

غروب؛ آن جا که خورشید آرام آرام از زمین دل می کند، واژه هایم یکی یکی از خواب بیدار می شوند. و من به سلول های تازه به دنیا آمده ی بدنم، توضیح می دهم که موضوع از چه قرار است. می گویم که تو از چه قراری. که چرا برقرارم. آن قدر می گویم تا تمامشان عاشقت شوند. شب که می آید، هر سلول به عشقت شعری می گوید. سلول هایم، واژه هایشان را فریاد می زنند و من هر چه را که بشنوم، می نویسم.    در این میان، گاهی واژه های لعنتی ای به گوشم می خورند. مثلن یک بار یکی از سلول هایم دائم می گفت: "بانوی من!" یکی دیگر می گفت: " چشم هایت، تیله های رنگی روزهای کودکی" یا: " سارافن گلدارت را بپوش" ... و خدا می داند که هربار چقدر در این واژه ها مبهوت مانده ام. گاهی آن قدر سلول هایم عاشقت می شوند که واژه ها از نوک انگشتان بیرون می زنند. و گنجشکان حیاط، روی دستم می نشینند. و زنبورها با تو اشتباهم می گیرند.      یک. وقتی کلید را / در جیب هایم پیدا نمی کنم / نگران هیچ چیز نیستم / وقتی کسی / دست بر سینه ام می گذارد / یا وقتی که پشت میله ها نشسته ام / نگران هیچ چیز نیستم / مثل رودخانه ای خشک / که از سد عبور می کند / و هیچ کس نمی داند / می رود / یا بازمی گردد (گروس عبدالملکیان – حفره ها) دو. همه چیز می تواند مرا خوشحال کند اما هیچ چیز نمی تواند غم مرا ببرد. (از خلال نامه های دوستان سهراب به او) سه. قبل از خواب این لالایی رو گوش کنید. کار استاد علیزاده س. چاهار. نظام دموکراتیک، یک روش و شیوه است و از خود محتوا ندارد. یعنی مثل یک وسیله ی نقلیه است که فردی او را کنترل و هدایت می کند. پس اگر راه غلطی رفته شد، بر وسیله عیب نیست بلکه عیب از راهنما و هدایت گر آن است. نظام های دموکراتیک، اعمال کننده ی ارزش هایی ست که در جامعه جاری ست. و این ارزش ها هستند که نظام ها را هدایت می کنند. پس در نظام های دموکراتیک، بستگی دارد مردم چگونه بیندیشند و چه ارزش هایی داشته باشند. (دکتر سروش) پنج. این قرار روزگاره، تو یه آرزو بمونی / جون دل کندن ندارم، تو برو شاید بتونی