یه بازی

محیا منو به یه بازی دعوت کرد. منم از همه ی لینکام میخام که اگه دوس داشتن تو این بازی شرکت کنن. چون اسما زیاده نمی نویسم. هر کس که داره الان این پست رو می خونه دعوته. حتی شما دوست عزیز! توی چند کلمه باید نظرتونو در مورد این کلمه ها بگید:                                                                                                                                                                                                                                                      دریا:آرامش                                                   وبلاگ: یه اتفاق ساده و شیرین          قهوه: تلخ                                                     شب: خدا غرور: تنفر                                                     زندگی: لبخند یک نوزاد!                  مدرسه: کرکر خنده، دوس داشتنی                   عشق: جنون، قرمز،کبکی که سرشو تو برف نکرده دفتر مدیر: رستوران                                        هلو: ادبیات یک رئیس جمهور!                       قرمه سبزی: آخ جون!                                     تحصیل: ارزش ریاضی: 20 %                                              خارج: ایتالیا آهنگ: هندس فیری، اعتیاد                             خواب: تمرین مرگ            ماه رمضون: ربنای شجریان                              پیتزا: امیر مسعود استخر: خاطره انگیز                                       اینترنت: چاقو!      آبگوشت: دوس ندارم                                     مجلس: اگه خوب باشه،خوبه! روزنامه: چاردیواری، دوچرخه                           سال 88: کنکور، کتابخونه،پرواز محمدرضا                    کودکی: افسانه، خاله بازی، خیلی آروم بودم!      کتاب: هشت کتاب، اخوان قزوین: نرفتم تا حالا                                       کلم پلو: شاید وقتی دیگر! دروغ:  دو دوتا، ده تا!                                      تقلب: خوب نیست! لیسانس: اکسیژن                                        ایران: وطن  فوتبال: پرسپولیس                                        ایرانسل: شکنجه ی واقعی، قاتل اسمس!            قانون: اگه برای همه باشه خوبه                       مادر: بهشت، محبت            پرواز: رهایی                                                 جومونگ: نمیدونم چرا خیلیا خوششون میاد؟! اشک: سلاح خانوما، راههای بهتری هم هست!   فمنیسم: گاهی باید سکوت کرد!           ازدواج: زوده هنوز خیلی!

فکری بکن

تا به کی از کلمات معجون دلتنگی بسازم؟! مگر اینها می توانند وصف کنند ژرفای تنهایی من را؟! من به وسعت دلتنگی یک قناری کوچک زندانی در یک قفس تنگ، دلتنگم! من حتی نمی توانم چون او آواز دلتنگی سر دهم.                                                                                                         آواز من همین بغضهایم هستند که آنها هم نمیتوانند.

پ.ن: من 6 ماه قبل از کنکور 67 کیلو بودم. بعد از کنکور شدم 61 کیلو. الان شدم 59 کیلو!!حساب کردم 4 سال و 11 ماه دیگه به اتمام میرسم!!!   چه ربطی داشت؟!

سرزمین رویایی

پرم از شور رفتن! رفتن از این خاک غریب! سوی مقصدی که مختصاتش را نمی دانم. سوی مقصدی که در آن من باشم و تو. سوی دیاری که در آن عشق باشد و عشق باشد و ما! جایی که آجر دیوار خانه مان از جنس مهربانی باشد. آنجا که نغمه ی بلبلانش اذانمان باشد و ما بر خاک آن دائم نماز بگزاریم و مدام بگوییم که عجب سرزمینی به ما داده ای ای خدا!                                                                     و بخندیم و گل بکاریم و کبوتر را دانه دهیم و گاو را نوازش کنیم و هم را دوست داشته باشیم و بخندیم! کاش بشود ساکن آن سرزمین شد. چه دیاری باید باشد!

ایستگاه

ای که رفتنت چو بودنت ساده بود! وقت رفتنت بغض گلویم را گرفته بود. آنقدر که خداحافظ را در نگاهم به تو گفتم. ای مسافر غریبم! چه غمگین بود رفتنت! می دانم دلت اینجا ماند. اما بدان که دل من هم با تو رفت. و چه سریع دور شد کوپه ی من از دل تو! چیزی انگار جا ماند در ایستگاه!

توهم

هر وقت سوار تاکسی می شویم، من کرایه ی دو نفر را می دهم. اما نمی دانم چرا همیشه راننده ها نصف کرایه را پس می دهند! هر وقت که به بستنی فروشی می رویم، من دو تا بستنی می خرم اما نمی دانم چرا تو هیچ وقت بستنیت را نمی خوری؟! و برای اینکه آب نشود، مجبور می شوم خودم آن را بخورم! نمی دانم چرا هر وقت به پارک می رویم و سوار الاکلنگ می شویم، من آن پایین می مانم؟! فکر نمی کنم تو اینقدر لاغر شده باشی. شاید من خیلی چاق شده ام!

پ.ن: روز جهانی چپ دستها بر خودم و همه ی چپ دستها مبارک!

نیروی جاذبه

قل می خورد چیزی در آب برداشتمش آرام سیب عجیب سرخی بود زود نگاه کردم به بالای رود نیروی جاذبه ی عشق سیب را درون رود انداخته بود

ماهی

رفته بودم لب حوض تا سرانگشتم را به خیسی دل آب تازه کنم غم ماهی را در آب دیدم عشق را از نگاه پاک او فهمیدم و من به رسم عاطفه تنها قطره ای اشک به ماهی به تنهایی او بخشیدم

تاب

دل من بی تاب است دل من چون تابی که باهر نسیمی می خورد تاب در تاب است یک نفر آیا نگه می دارد این تاب را؟ آخر دل من در تاب است!

برگرد

   روزی من شاعر خواهم شد و آن قدر چشمهایت را خواهم سرود که ابر ها هم مرثیه ی ما را گریه کنند. تا فرشتگان هم دلشان برای تنهایی من بسوزد. آری آنقدر تو را خواهم سرود تا تمام قاصدک ها مهمانم شوند و خبر آمدنت را آرام در گوشم زمزمه کنند. من آن روز به همه ی قاصدک ها مژدگانی خواهم داد و بوسه بارانشان خواهم کرد. برایت آن قدر خواهم سرود تا تو هم عاشق شوی. عاشق گل، کبوتر، باران، عاشق ستاره ها! آن روز من فرمانده ی تمام واژه ها خواهم شد و هر طور که تو بخواهی کنار هم می چینمشان. من سند آسمان را به نامت خواهم زد، اگر برگردی!

تنهایی

از دور دست آوایی مرا می خواند.  کفش هایم همین جاست.  اما  این صدا دیگر  شوقی در من نمی آفریند.  من  به تنهایی  عادت کرده ام!