اساس تمامی هنرها، شعر است. هنر، یعنی کشف و شهود، هویداکردن داده‌های جدید. شعر، ما را به تعالی می‌رساند. به ما کمک می‌کند تا از روزمرگی بگریزیم. و این گریز، همان هنر است. بیان هنری، جهانی را پیش رو می‌آورد که از چشم انسان، پنهان است. به ما اجازه می‌دهد هزاران فرسنگ از زمین فاصله بگیریم و از آن بلندا، به جهان نگاه کنیم.
فقر، یعنی جهانی بدون هنر و بدون شعر.
شعر، در ذات خود، درجه‌ای از ابهام را دربر دارد. طبیعت شعر، ناتمام و تعین‌ناپذیر است و از ما دعوت می‌کند که آن را کامل کنیم، جاهای خالی را پر کنیم، نقطه‌چین‌ها را به هم وصل کنیم. عمر شعر واقعی، همیشه بیشتر از داستان است.
