بغض

از فرط بغض مثل پلیکان ها شده ام

کابوس

خواب خون می بینم هر شب خرخره ام را هر شب چند خوک سیاه می جوند از خواب که بر می خیزم خونی نمی بینم خر می شوم!

شب

شب یک مفهوم است. مثل عشق مثل بید. شب را باید تجربه کرد باید چشید.                      شب پاک است. مثل نوزاد مثل سیب. شب را باید پوست کند باید بویید.   با پیشنهاد فریبا تصمیم گرفتم چن تا از اتفاقایی که توی این چن روزه برام افتاده رو بنویسم.

 کلافه نوشت: یکی از هم اتاقیام اسمش احسانه. قیافش اینجوریه: رتبش هزار و خرده ای شده مکانیک می خونه. بعد با این سابقه ی درخشان علمی و اینا فرق بین قابلمه و دیگ رو نمی دونه هنوز!!! من یه قابلمه یه نفره کوچولو اوردم هی به این میگه دیگ!! مثلن میگه دیگتو شستی؟! بعد من میگم آره قابلممو شستم! قابلمم خیلی کثیف بود. مامانم قابلممو خریده! هر وقت قابلممو لازم داشتی بگو! قابلمه! بعد دوباره میگه این دیگتو چند خریدی؟! یعنی یه هفته س دارم روش کار می کنم بازم میگه دیگ!!! عصبانی نوشت: از سوپر مارکته می پرسم: ببخشید آقا مغازه آرایشی-بهداشتی اینطرفا کجاست؟! میگه: چی میخای؟! میگم:افتر شیو. میگه افتر شیو چیه؟! (فک کن!) میگم همون که بعد از اصلاح میمالن رو صورت و...!  میگه نمیدونم برو از اون آقا بپرس!! من خودم اینجا مهمونم! خب بمیری از اول بگو نمیدونم!!  وای که چقده دوسشون دارم! تو خوابگاهمون ۴ تا توله گربه کوچولوی لپ کشونی هست. یعنی هر وقت می بینمشون میخام ماچشون کنم. بس که گوگولین! اصنم ازم نمی ترسن.دیشبم داشتن از مامانشون شیر می خوردن. انقده با حالن! میان رو کتونیام راه میرن! رفیق تنهایی منن! به ما که میرسه قحطی میشه نوشت! : تا پارسال دانشجوهای دکترای حرفه ای تو خوابگاه دو نفره بودن. اما از امسال (یعنی دقیقن سالی که من پامو گذاشتم توی دانشگاه) به ناگاه قوانین تغییر می کنه و ۴ سال اول کارشناسی محسوب می شویم و در خوابگاه های ۵ نفره اسکان می یابیم! جالبه نه؟! چرا همه فک میکنن من ترم بالاییم نوشت: آقا هر کی منو میبینه ازم آدرس می پرسه! نمی دونم قیافه م به ترم بالاییا می خوره یا چی پس؟! بعد نیست دانشگامون اندازه ی قمه(!) اون اوایل هیچ جارو بلد نبودم به همه می گفتم مستقیم برو بعد دوباره بپرس!! یه بار یارو رفته بود جلوتر پرسیده بود آدرسه دقیقن همون جا بود که اول وایساده بودم. دوباره دور زد اومد پیاده شد یه چپ چپ نگاه کرد. منم فهمیدم چه سوتی ای دادم گفتم :سلام! هیچی نگفت بنده خدا!

آقای میرشاهی استاد فیزیک پزشکیمون داشتند حضور غیاب میفرمودن. به اسم من که رسیدن گفتن: خانم مهدیار دلکش!! بعد همه زدن زیر خنده! استاد که متوجه سوتیش شده بود تا دو دقیقه داشت از من عذرخواهی میکرد. آخه چن بار؟!

می شود خدا؟!

من امشب دلم خیلی گرفته است خدا! می شود یک لشکر ستاره ی دیگر بیاوری در آسمان؟! اینها را شمردم درست اندازه ی دیشب بودند امشب اما دلم خیلی گرفته است. می شود خدا؟!

نه مثل همه!

من اکسیژن های خودم را نفس می کشم. من همیشه طعم تنهایی را در جمع می چشم. من واژه ها را از درخت احساس خودم می چینم. دنیا را از دریچه های احساس خودم می بینم. من با سرانگشتم لطافت برگ را لمس می کنم. با کبوتر بر سر عاشقی بحث می کنم. من لبخند یک کودک را دیوانه می شوم. برای همه سقف و در خود ویرانه می شوم. من گاهی دوست یک خروس می شوم. گاه مثل یک کودک خیلی لوس می شوم. من گاهی برای خدا دست تکان می دهم. شعرهایم را به رسم هدیه به آسمان می دهم.      یه بازیه دیگه! محیا منو به بازیه دیگه دعوت کرد. بازی از این قراره که باید اسم بهترین کتابی رو که تا حالا خوندید به همراه بهترین قسمت یا پاراگرافش، بنویسید. منم نمی تونستم کتابی به جز هشت کتاب رو انتخاب کنم. یعنی خیانت بود اگه انتخاب میکردم! بهترین قسمتشم همین یه جمله س به نظرم: خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند! همه دعوتید اگه خواستید بازی کنید!

چهل روز است که هیچ چیز را باور نمی کنم!

محسن صدایم می کرد. اما من نمی توانستم از جایم حرکت کنم. زل زده بودم به پشت شیشه ی ماشین! حتی صدای فریاد و گریه ی خانواده ات هم نخ نگاهم را پاره نمی کرد. مغزم فرمان می داد اما عضله هایم اطاعت نمی کردند. تالاموسم مثل اسکنرهای مدل پایین نمی توانست اعلامیه را پردازش کند. دیدن عکست توی اعلامیه برایم باور کردنی نبود. چند روز پیش به یاد روزهای خوبمان رفتم پاتوق همیشگی. انتهای کلوپ روی صندلی مخصوصمان نشستم. چشمهایم را بستم. آخرین باری را که با هم آنجا بودیم به یاد آوردم. چقدر آن شب خوش تیپ بودی محمدرضا! بعد از یک ساعت که فوتبال بازی کردیم و من مثل همیشه به تو باختم، گفتی برویم توی پارک بنشینیم و رفتیم. گفتی: (( دلی جون دوشنبه میای بریم مشهد؟!)) و من کنکور لعنتی آزاد داشتم جمعه اش! چقدر با هم حرف زدیم. چقدر حرفهایت را دوست داشتم آن شب! پر از امید بودی؛ پر از عشق! ساعت ده شده بود. می خواستم بروم. تو یک خیابان با من پیاده آمدی؛ راهت را دور کردی. وقتی پرسیدم گفتی:(( می خواستم تنها نباشی!)) پس حالا چرا تنهایم گذاشتی رفیق؟! بدون تو حالا من آن خیابان را با بغض می روم همیشه! بدون تو حالا من یک خیابان، یک شهر، یک عمر دلتنگت شده ام! حالا هر وقت از جلوی آن کلوپ، آن پارک، آن خیابان عبور میکنم، باور کردنی نیست برایم...! وقتی عکس های دسته جمعی کلاس را می بینم، وقتی عکست را پشت زمینه ی گوشیم می بینم، باور نمی کنم! محمد رضا! من هر بار که مادرت را می بینم اشک در چشمانم جمع می شود. منی که فقط گاهی محرم ها گریه می کردم! وقتی مادرت به گوشیم زنگ می زند و می گوید:(( می خواهم صدایت را بشنوم، تو مرا یاد محمد رضا می اندازی)) ، کم می آورم. احساس می کنم اعضای بدنم دارند از هم جدا می شوند. هر وقت می خواهم پیش مادرت بروم سعی می کنم بغضم را بخورم که صدایم نلرزد. که گریه ام نگیرد. که مادرت گریه نکند. حالا می فهمم غم علی اکبر از دست دادن امام حسین چه اندازه است! می دانم الان بهترین جایگاه را داری و این کمی آرامم می کند. این که می دانم خوب بودی آرامم می کند. این که شنیده ام موقع غرق شدن ((یا حسین)) می گفتی، آرامم می کند. این که سه روز قبل از رفتنت مشهد بوده ای آرامم می کند. این که شنیده ام موقع دعا خواندن با دوستانت در مشهد، مردی از پشت روی شانه ات می زند و می گوید: ((به حاجتت رسیدی!)) و وقتی سر می چرخانید می بینید که ناگهان ناپدید می شود، آرامم می کند. ولی محمد رضا! من انتقام رفتنت را، انتقام این داغ را، انتقام تنها شدنم را از دنیا خواهم گرفت؛ با مرگم! محمد رضا! تو دوست روزهای خوب و بد من بودی. همیشه به من امید می دادی. همیشه به زندگی دلگرمم می کردی. همیشه می خندیدی. همیشه دلی جون می گفتی به من. همیشه مهربان بودی. همیشه به خاطر داشتنت خوشحال بودم. همیشه من دوستت داشتم. چرا مردی دیوانه؟!

یه بازی

محیا منو به یه بازی دعوت کرد. منم از همه ی لینکام میخام که اگه دوس داشتن تو این بازی شرکت کنن. چون اسما زیاده نمی نویسم. هر کس که داره الان این پست رو می خونه دعوته. حتی شما دوست عزیز! توی چند کلمه باید نظرتونو در مورد این کلمه ها بگید:                                                                                                                                                                                                                                                      دریا:آرامش                                                   وبلاگ: یه اتفاق ساده و شیرین          قهوه: تلخ                                                     شب: خدا غرور: تنفر                                                     زندگی: لبخند یک نوزاد!                  مدرسه: کرکر خنده، دوس داشتنی                   عشق: جنون، قرمز،کبکی که سرشو تو برف نکرده دفتر مدیر: رستوران                                        هلو: ادبیات یک رئیس جمهور!                       قرمه سبزی: آخ جون!                                     تحصیل: ارزش ریاضی: 20 %                                              خارج: ایتالیا آهنگ: هندس فیری، اعتیاد                             خواب: تمرین مرگ            ماه رمضون: ربنای شجریان                              پیتزا: امیر مسعود استخر: خاطره انگیز                                       اینترنت: چاقو!      آبگوشت: دوس ندارم                                     مجلس: اگه خوب باشه،خوبه! روزنامه: چاردیواری، دوچرخه                           سال 88: کنکور، کتابخونه،پرواز محمدرضا                    کودکی: افسانه، خاله بازی، خیلی آروم بودم!      کتاب: هشت کتاب، اخوان قزوین: نرفتم تا حالا                                       کلم پلو: شاید وقتی دیگر! دروغ:  دو دوتا، ده تا!                                      تقلب: خوب نیست! لیسانس: اکسیژن                                        ایران: وطن  فوتبال: پرسپولیس                                        ایرانسل: شکنجه ی واقعی، قاتل اسمس!            قانون: اگه برای همه باشه خوبه                       مادر: بهشت، محبت            پرواز: رهایی                                                 جومونگ: نمیدونم چرا خیلیا خوششون میاد؟! اشک: سلاح خانوما، راههای بهتری هم هست!   فمنیسم: گاهی باید سکوت کرد!           ازدواج: زوده هنوز خیلی!

فکری بکن

تا به کی از کلمات معجون دلتنگی بسازم؟! مگر اینها می توانند وصف کنند ژرفای تنهایی من را؟! من به وسعت دلتنگی یک قناری کوچک زندانی در یک قفس تنگ، دلتنگم! من حتی نمی توانم چون او آواز دلتنگی سر دهم.                                                                                                         آواز من همین بغضهایم هستند که آنها هم نمیتوانند.

پ.ن: من 6 ماه قبل از کنکور 67 کیلو بودم. بعد از کنکور شدم 61 کیلو. الان شدم 59 کیلو!!حساب کردم 4 سال و 11 ماه دیگه به اتمام میرسم!!!   چه ربطی داشت؟!

سرزمین رویایی

پرم از شور رفتن! رفتن از این خاک غریب! سوی مقصدی که مختصاتش را نمی دانم. سوی مقصدی که در آن من باشم و تو. سوی دیاری که در آن عشق باشد و عشق باشد و ما! جایی که آجر دیوار خانه مان از جنس مهربانی باشد. آنجا که نغمه ی بلبلانش اذانمان باشد و ما بر خاک آن دائم نماز بگزاریم و مدام بگوییم که عجب سرزمینی به ما داده ای ای خدا!                                                                     و بخندیم و گل بکاریم و کبوتر را دانه دهیم و گاو را نوازش کنیم و هم را دوست داشته باشیم و بخندیم! کاش بشود ساکن آن سرزمین شد. چه دیاری باید باشد!

ایستگاه

ای که رفتنت چو بودنت ساده بود! وقت رفتنت بغض گلویم را گرفته بود. آنقدر که خداحافظ را در نگاهم به تو گفتم. ای مسافر غریبم! چه غمگین بود رفتنت! می دانم دلت اینجا ماند. اما بدان که دل من هم با تو رفت. و چه سریع دور شد کوپه ی من از دل تو! چیزی انگار جا ماند در ایستگاه!