[عنوان ندارد]

جای نگاتو پر نکرد هیچ کسی با هر چی که بود!

خداوندـ روی زمین

می نشینم گوشه ای دور از صداها            غرق در افکار و رویاهای فردا                     مادرم شمشادها را می شمارد               تا مرا از حال ِ غمگینم در آرد                     او نمی داند که غم کی سایه ام شد      غصه کی آمد کجا همسایه ام شد                     او فقط فهمیده من آشفته هستم           دل به رویاهای نافرجام بستم                     زیر پایش مادرم فردوس دارد                 ماه را در جیب ِ پشتش می گذارد                     مادرم در آسمان ها خانه دارد                   می تواند در فضا میخک بکارد                     او زبان اطلسی را می شناسد               قلب او آهنگ دلکش می نوازد                     در نگاهش مهربانی خانه دارد                 یک کبوتر در دلش کاشانه دارد                    خنده اش من را به شادی می رساند       از نبودن سوی بودن می کشاند                     نام مادر ترجمان زندگانی ست          حرفهایش سوره های آسمانی ست           من اگر شعری نوشتم شاعرش اوست    طفل کم سالیست شعرم، مادرش اوست                    شعر با او الفتی دیرینه دارد                چشم او قافیه ها را می گذارد                    می نویسم تا بماند نام پاکش            جان ِ ناقابل ـ من باشد فدایش      تازه به این نتیجه رسیدم نوشت: به تازگی متوجه شدم که مثنوی نوشتن خیلی راحت تر از دوبیتی و رباعیه!     مجتبی در پوست خود نمی گنجد نوشت: یه حاله اساسی به وبلاگ مجتبی دادم!  با سلیقه ی خودش البته!

کبوتری در گلویم لانه کرده!

تنهاترین نیمکت پارک را انتخاب می کنم و روی آن می نشینم و آلبوم فریبای شادمهر را گوش میکنم. خاطره ها تک تک از جعبه ی ذهنم بیرون می آیند و جلوی چشمم فول اسکرین می شوند. خاطره ی ضبط سفید یک باندی که ده سال پیش آهنگ گوش کردن با آن هزار برابر آهنگ گوش کردن های الان به من کیف می داد! خاطره ی شکستن در ضبط و گریه کردن های من و محمد برای آن! برای ضبطی که همه ی دنیای ما شده بود. خاطره ی قرض گرفتن نوار فریبای شادمهر از اکرم و ساعت ها گوش کردن به آن! و شعرهای را بلند بلند با شادمهر خواندن!   چه خاطره هایی! گرمم می شود با یاد آوریه این خاطره ها! متعجب نمی شوم که چرا هنوز تک تک آهنگ های آلبوم فریبا را حفظم! و چرا هنوز لذت می برم از آن ها! شادمهر اولین عاشقانه ها را از زبان من می خواند و آن شعرها جزئی از وجود من شده اند. من عاشق ترین یازده ساله ی جهان بودم و این را فقط خودم می دانم!   یک زن با پسر ده-یازده ساله اش روی نیمکت روبروی من نشسته است. زن دیگری با دختر 15-16 ساله اش از راه می رسد. بعد از سلام و احوالپرسی کنار هم می نشینند و گرم صحبت می شوند. بعد از چند ثانیه دختر دست پسر را می گیرد و با هم می دوند. یکی از زن ها می گوید: "بچه ها کجا میرید؟!" دختر می گوید:"الان میایم مامان!" و دور می شوند!  با خودم می گویم کاش این پسر امروز را تا ده سال دیگر فراموش کند! بغض میکنم! شادمهر می گوید:"جوونیمو آسون گرفتی زندگی زندگی..."  باران می بارد!

[عنوان ندارد]

دانشجوی نابینایی را دیدم ....                                                 گاه و بیگاه بگوییم: الحمدلله!

استغفار

غزلی ساختم از جنس قنوت                                   همه دلتنگی ِ یک شاخه ی توت                 که خدایا من ِ تنهارو ببخش                                      من ِ هر ثانیه امکان ِ سقوط