موتوا قبل ان تموتوا

کاج بود

در جنگ

مخروط هایش را به سمت دشمن پرت می کرد

هیچ تیری

حریف تنه اش نبود

دشمن

خاک را شیمیایی کرد

ریشه های کاج سست شد

به خانه اش بردند

آسمانش شد سقفی سفیدرنگ

ریشه هایش اما به تخت عادت نداشت

سیاه شد کم کم

در سکوت مرگبار جنگل

مرد پیش از آن که بمیرد

یک. ما آمده ایم که با حضورمان، جهان را دگرگون کنیم. نیامده ایم که پس از مرگمان بگویند: از کرم خاکی هم بی آزارتر بود و از گاو مظلوم تر؛ ما باید وجودمان و نفس کشیدنمان، و راه رفتنمان و نگاه کردنمان و لبخند زدنمان هم مانند تیغ، به گلوی بدکاران و ستمگران برود. ما نیامده ایم فقط به خاطر آن که هم چون گوسفندی زندگی کرده باشیم که پس از مرگمان، گرگ و چوپان و سگ گله، هر سه ستایشمان کنند. (نادر ابراهیمی)

دو. فریدون آسرایی - کبوتر

عشق نجات‌دهنده‌ست؛ نه معشوق

دوستت دارم

و این موضوعی نیست که به تو مربوط باشد

درخت اگر عاشق پرنده ای مهاجر شده باشد

چه کار می تواند بکند

به جز بی قراری؟

درخت هایی هستند

که برای جا نماندن از کوچ پرنده ها

ریشه از خاک گرفته اند

دوستت دارم

چون در هوایت

شاخه هایم بال شدند

یک. کسانی که دوستشان داری و کسانی که از آن ها متنفری، همگی جلوه های خداوند هستند. همین جمله ی کوتاه می تواند تمام زندگی ات را دگرگون سازد. لحظه ای که فرد دریابد همه چیز یکی ست، عشق به خودی خود طلوع می کند و این یعنی عرفان. (اوشو)

دو. فریبرز لاچینی - عاشقم من (بی کلام) 

دردها آدم را مهربان تر می کنند

سنگریزه ها کوه را بزرگتر می کنند

عقاب ها

کوه های بزرگ را دوست دارند

باور کن دردها آدم را مهربان تر می کنند

خاموش بمان

آتشفشانت، دنیا را ذوب خواهد کرد

تو در میان دردهایت

هزاران تخم عقاب داری

یک. عشق، باید خوش خویی بیاورد؛ نه تنگ خویی. باید گشاده دستی بیاورد، نه امساک. باید شخص را آرام تر کند نه مضطرب تر. آن چیزی که بزرگان عشق می خواندند - خواه عشق الهی خواه عشق زمینی - چنین خصایصی داشت. در عشق آسمانی هم اگر کسی مدعی عاشق بودن باشد و از عشق به خدا سخن بگوید اما خوش خو، آرام و ایثارگر نباشد، مدعایی گزاف داشته است. (دکتر سروش – در ستایش عشق زمینی)

دو. حسین قوامی - پری