مثل باد

آهـــــ...! آدم زیاد دیده ام. از هر عقیده و مسلک و مرامی! از هر تیپ و فرهنگ و دینی! ولی مسعود آدم دیگری ست. مسعود برای خودش قانون دارد. او خودش است و من عاشق آدم هایی هستم که خودشان هستند. راه خودشان را می روند و به کسی کاری ندارند. این آدم ها را حتا اگر عقایدشان مخالف من باشد، دوست دارم.  مسعود تاثیر نمی پذیرد. من به شما قول می دهم اگر صد سال هم در یک کشور خارجی زندگی کند، باز هم مسعود خواهد بود! باز هم همین لباس های ساده، همین شلوارهای پارچه ای و همین کفش های نوک پهن واکس زده را خواهد پوشید. و هم چنان همین عینک نمره ی 3 اش را خواهد زد و هم چنان اندکی چاق است. او اگر صدسال هم در آمریکا زندگی کند، رئیس جمهور آمریکا را جانی ترین انسان روی کره ی زمین می داند و هنوز در گوشیش فقط عکس های امام خمینی، رهبر و شهید همت را می توانی ببینی.    مسعود ساده است. وقتی می خندد، واقعن می خندد و همیشه شکمش هم موقع خندیدن تکان می خورد. مسعود از آن آدم هایی ست که همیشه می تواند حالت را خوب کند. چه با حرف های دوس داشتنیش، چه با لهجه ی دلنشینه اردکانیش! مسعود علاقه ی عجیبی به شهرش دارد و بیشتر با همشهری هایش می پلکد. به همان اندازه که من از مردم شهرم بدم می آید، او مردم شهرش را دوست دارد. (البته من از 95% مردم شهرم بدم می آید!) او اگر صد سال  هم در یک کشور خارجی زندگی کند، باز هم با همه اردکانی صحبت خواهد کرد و عین خیالش هم نخواهد بود که کسی حرف هایش را بفهمد یا نه!    مسعود همیشه تخت بالایی می خوابد و بر خلاف همه علاقه ای به عوض کردن تختش ندارد. هر وقت حوصله ام سر می رود یا شیطنتم گل می کند، روی تخت پایین می ایستم و میله ی تخت مسعود را می گیرم و می گویم: "مسعود منو دوس داری؟!" و او همیشه کمی مایل نگاهم می کند و با لهجه ی دوس داشتنی اش می گوید:"که چـــــه؟!" و همین حال من را خوب می کند و باعث می شود چند ثانیه از ته دلم بخندم. اگر حوصله داشته باشم، بیشتر سر به سرش می گذارم و می گویم:"مسعود! خانم ... رو می خوای برات بگیرم؟!" و او با حالت کاملن جدی می گوید:" نخیر. اولن من از اردکان زن می خوام، دومنم پول ندارم"    مسعود همیشه صورتش سرخ است و خیلی خجالتی. هر وقت استاد زبان تخصصی اسمش را برای ترجمه کردن می خواند، آن قدر آرام می خواند که هیچ کس متوجه نمی شود. مخصوصن این که به طور کلی اعتقادی به بیریتیش و امریکن ندارد و متن ها را با لهجه ی اردکانی می خواند! در این مواقع به مسعود می گویم:"عزیزم داد نزن" یا "مسعود هر چی تو دلته بریز بیرون!" مسعود جنبه اش بالاست و هیچ وقت از شوخی هایم ناراحت نمی شود. حتا وقتی با لقب هایش صدایش می کنیم. سایلنت، اسکرین سیور و میوت از جمله لقب هایی ست که برایش انتخاب کرده ام.    مسعود هر روز موهایش را روبروی آینه ی دستی ِ کوچکش شانه می کند. شب ها قبل از خواب قرآن یا نهج البلاغه می خواند و روزها با گوشیش تنیس یا فوتبال بازی می کند. مسعود معتقد است که نباید به زن "دوستت دارم" گفت، چون خودش خواهد فهمید. او بی خیال است و یک اتفاق، خیلی باید بزرگ باشد تا بتواند او را تحت تاثیر قرار دهد! مسعود از معدود آدم هایی ست که دوستشان دارم!