مثل باد

نگاهم که کردی تیر پرتاب شد و دیگر فرصتی برای فرار نبود لبخند زدم تا زیباتر بمیرم        یک. به جایی که بدان سفر نکرده ام، به جایی دور در ورای هر تجربه / چشمان تو سکوت خود را دارند / در ظریف ترین حالت تو چیزهایی ست که اسیرم می کند / چیزهایی چنان نزدیک که نمی توان بدان دست یافت / کوتاه ترین نگاهت به آسانی اسیرم می کند / و حتا اگر همچون انگشتان، خود را بسته باشم / برگ به برگ مرا می توانی بگشایی / به همان سان که بهار نخستین گل سرخش را / به لمسی رازآلود و سبک دست می گشاید / هیچ چیز این جهان که پیش روی ماست / به ظرافت شگفت تو نمی رسد / ظرافتی که / در هر نفس وا می داردم / با رنگ مهر، مرگ و جاودانگی را رنگی دیگر زنم / نمی دانم چه در توست که می بندد و می گشاید / تنها می دانم چیزی در من است که می داند / چشمان تو ریشه دارتر از هر گل سرخ ست / و حتا باران هم چنین دستان کوچکی ندارد (ای. ای. کامینگز) دو. مانی رهنما - شب سرد