امروز یه اتفاق خیلی عجیب افتاد، درست مثل فیلم‌ها. داشتم از پله‌های مترو پایین می‌رفتم که دیدم همسر سابق لبخندزنان داره لب‌های یه دختر دیگه رو می‌بوسه. انقدر غرق هم بودند که اصلا منو ندیدن و رد شدن. توی همون یه ثانیه، همه‌ی اون شیش سال از جلوی چشمام رد شدن. خیلی سریع و ناخودآگاه همه‌چی پیش رفت. حسم؟ خوشحالم که خوشحاله. ولی خیلی عجیب بود. نمیدونم چه جوری بگمش. حس کردم که انگار وجود ندارم. انگار همه‌ی اون سال‌ها واقعی نبوده باشه. انگار یه زندگی موازی باشه. حس کردم که چقدر زندگی، جدی نیست.
شاهزاده شب
چقد مثل فیلما
kalaghe gheseha
سلام مهدیار
من از خونه قبلیت می خونمت و دیگه میتونم بگم برام یه آشنای قدیمی هستی. اغراق نیست اگه بگم با خوشحالیت خوشحال و با ناراحتیت ناراحت میشم. اگرچه دلم میخواد همیشه خوشحال ببینمت، اما از سیر رشدت که تو نوشته ها و شعرات مشخصه، مطمئنم علی رغم هر اتفاقی که بیافته، توی مسیر درست حرکت میکنی. بهترین ها رو برات آرزو میکنم پرنده مهاجر
خییییییییییلی اتفاقی یهو یادت افتادم.
خیییییییییلی اتفاقی تر سر زدم به وبلاگت.
ازدواجت همیشه برای من یه معمای بزرگ بود. طلاقت از خود ازدواجتم عجیبتره. بنظر زوج خوشبختی میرسیدید.
بهرحال اخرین باری که دیدمت (که خیلی قبلتر از ازدواجت بود) تنها بودی. الانم تنهایی. عجیبه.
امیدوارم بتونی این تنهایی جدیدو هندل کنی. بهرحال تو راه و چاهشو بلدی.
چقدر زندگی بی‌آلایش است، وقتی که نگاه‌مان ساده است...