عاشقانه‌های دو روی یک سکه

بال‌هایم در آب می‌مردند

باله‌هایت در قفس

کنار هم بودیم

دو زندانی در خود

که گه‌گاه از میان میله‌ها

برای هم آواز می‌خواندند

یک. "وقتی با تو گفت‌وگو دارم، کودکی اشیا به من برمی‌گردد. دنیا، ساده می‌شود. و حزنِ سادگی، مرا تا شیطنت، تا طنز بالا می‌برد. آن‌وقت دلم می‌خواهد، منطق خودم را با تمام صبحانه‌های خوب قاطی کنم. دلم می‌خواهد درها را روی زمین بخوابانم؛ چون از ایستادن خسته شده‌اند." (سهراب سپهری - هنوز در سفرم)

دو. پیمان یزدانیان - از انعکاس شهرهای دور

گوشم هنوز سوت می‌کشد

با دهانی بسته

دست مسافر را گرفته بود

قطار پرسید:

"غم‌انگیزتر از سفر چیزی هست؟"

پاسخ داد:

"این‌که چمدانی، عاشق قطار شود"

مسافر نشست تا واژه‌ها را به چمدان برگرداند

قطار سوت کشید

قطار رفت

یک. هیچ محتاجِ میِ گلگون، نِه‌ای / ترک‌کن گلگونه، تو گلگونه‌ای / ای رخِ چون زهره‌ات، شمس‌الضحی / ای گدای رنگ تو گلگونه‌ها (مولانای جان)

دو. مسعود شعاری - سِیر

"من اینجوری‌ام؛ همیشه هروقت باید یه‌کاری بکنم، یدفه اصن هیچ‌کاری نمی‌کنم"

نابیناست

و تی‌شرت ری‌بن پوشیده

روبه‌رویش ایستاده‌ام

به تو فکر می‌کنم

جاده‌ی متروکه‌ای هستم

که دیگر کسی را به جایی نمی‌رساند

یک. بِکِش آب را از این گِل که تو جان آفتابی / که نماند روح صافی چو شد او به گل مرکب (مولانا)

دو. دیالوگی از فیلم چیزهایی هست که نمی‌دانی (چرت می‌گفت البته)

ویروس

می‌نویسم

و تنهایی‌ام وسعت می‌گیرد

برای چال‌کردن خاک چاه

چاه‌های دیگری حفر می‌کنم

واژه ویروسی که مردن بلد نیست

شعرهایم را زمزمه نمی‌کنم

مبادا باد آن‌ها را بدزدد

انگشت‌های اشاره‌مان را روی بینی بگذاریم

دنیا

بیمارستانی‌ست که بیش از همیشه به سکوت نیاز دارد

یک. با درد بساز چون دوای تو منم / در کس منگر که آشنای تو منم / گر کشته شدی مگو که من کشته شدم / شکرانه بده که خون‌بهای تو منم (مولانا)

دو. bob dylan - blowin in the wind

پرنده‌ها در قفس می‌پرند

خاک باغچه را کنار زدم

تا راهی به آن سوی زمین پیدا کنم

پرنده‌ها گاهی در قفس می‌پرند

درخت‌ها میله‌های قفس‌اند

آب‌ها، راه را بسته‌اند

و میمون‌ها مدام به دنبال دکمه‌ی برگشت می‌گردند

آن‌قدر خاک باغچه را کنار زدم

که لاشه‌ی گنجشکی را دیدم

انگار پاسخم بود

حالا سکوت کرده‌ام

شبیه کرم‌ابریشم و دست‌هایم را از دست داده‌ام

پرنده‌ای هستم در قفس

که حس می‌کند تمام آسمان‌ها را پرواز کرده است

یک. عارفان را شمع و شاهد نیست از بیرون خویش / خون انگوری نخورده، باده‌شان هم خون خویش / ساعتی میزان آنی، ساعتی موزون این / بعد از این میزان خود شو تا شوی موزون خویش (مولانا)

دو. محمدرضا شجریان - خواهی بیا ببخشا

گلابتون گلابتون

چه شد که پرنده‌ها به آدم بی‌اعتماد شدند ؟

دیوارهای بلند زودتر به دنیا آمدند یا دزدها ؟

جای خالی آشیانه‌ها روی درخت‌های کوچه اذیتم می‌کرد

گلابتون پرنده‌ها خواب آرام می‌خواهند

جایی می‌روند که دیوارهایش کوتاه باشد

عمو اسماعیل که از زندان آمد

پرنده‌هایش را رها کرد و به روستا برگشت

گلابتون

آدم نمی‌تواند به پیش از دانایی‌اش برگردد

به روستا آمدم تا خواب‌هایم آرام شوند اما

هربار که نگاهم می‌کنی

دولولی شلیک می‌کند

یک. هر‌که به من می‌رسد، بوی قفس می‌دهد / جز تو که پر می‌دهی، تا بپرانی مرا

دو. ای مه من

پرندگی

در رویا دیدم

که بر پیکر غرق شده ام می گریستند

آن ها که مرا می شناختند

برای مرغان دریایی دست تکان می دادند

یک. از میان تمامی آب های اروپا / دلم آبگیری سیاه و خنک در میان رایحه های شبانگاهی می خواهد / آبگیری که در کنارش کودکی بس اندوهگین زانو زند / و قایقی کاغذی را بر آب روان کند (آرتور رمبو)

دو. be my friend

هیچ بزرگ

هیچ گلی را ندیده ام

لب هایش را سرخ تر کند

یا گلبرگ هایش را دوست نداشته باشد

آن چه که هربار رنگی به بال پروانه ها اضافه می کند

دیدنی نیست

چیزی ندیدنی تر از عطر

زنبورهای دشت را سمت گلی می کشاند

باید بروم

آن قدر دنیا را بگردم

تا به خودم نزدیک تر شوم

پروانه ها اگر عکسشان را در آب ببینند

آرام خواهند گرفت

یک. هیچ می دانی چرا چون موج / در گریز از خویشتن پیوسته می کاهم ؟ / زان که بر این پرده ی تاریک / این خاموشی نزدیک / آن چه می خواهم، نمی بینم / و آن چه می بینم، نمی خواهم (محمدرضا شفیعی کدکنی)

دو. if i could

دکمه ی بازگشت

صندلی اتاقم

به روزهایی فکر می کند

که از ایستادن خسته شده بود

من به روزهایی که از رابطه

هر دو نشستیم

به مرور روزهایی که سبز بودیم

و چیزی درونمان جریان داشت

صندلی

به خالیِ بین دست ها و پاهایش نگاه می کند

من به سینه ام

او می خواهد به جنگل برگردد

من به مادرم

یک. دلتنگی های آدمی را / باد ترانه ای می خواند / رویاهایش را / آسمان پرستاره نادیده می گیرد / و هر دانه ی برفی / به اشکی نریخته می ماند / سکوت / سرشار از سخنان ناگفته است / از حرکات ناکرده / اعتراف به عشق های نهان / و شگفتی های بر زبان نیامده / در این سکوت / حقیقت ما نهفته است / حقیقت تو / و من (مارگوت بیکل)

دو. پیمان یزدانیان - انتها

جز خودم، چیزی برایم نمانده است

امروز گریه کردم

مثل مادری که در جنگ

نوزادش مرده باشد

و سینه هایش هنوز شیر داشته باشند

تنها شده ام

مثل کوهی که اولین بار از خودش بالا برود

مثل رودخانه ای که در خودش برگردد

آیینه ای که اولین بار خودش را ببیند

جز خودم

چیزی برایم نمانده است

جز شیری که

قطره

قطره

قطره

از من می رود

یک. میان ملت های مختلف بوده ام. به هیچ قومی، نشان شایستگی نداده ام. آدم ها وقتی برای من وجود دارند که از پله ی خاصی از شعور بالا رفته باشند. خوب و بدشان را با معیار معرفت می سنجم. دنبال خوب نمی گردم. آدم خوب یعنی آدم باشعور و آگاه. با چنین آدمی، هم در خیابان های نیویورک برخورده ام و هم در کوچه های کاشان. (سهراب سپهری - هنوز در سفرم)

دو. محمدرضا شجریان - چنان مستم